Het volgende is de vertaling van de brief van politieke gevangene Atena Daemi die haar hongerstaking op 31 Mei 2017 heeft beëindigd, nadat de rechtbank haar zussen uit gevangenschap had vrijgelaten.
Ik ben in hongerstaking gegaan om de stem van de stemlozen te zijn.
Eerst hebben ze mijn vader afgemat. Toen hebben ze een nieuwe zaak opgezet tegen mijn zussen en hen tot gevangenisstraf veroordeeld. Een onrechtvaardige en onrechtmatige straf met slechts als doel mijn gevoelens te kwetsen en mijn stem tot zwijgen te brengen.
Ik heb de “hooggeachten” verteld dat het niet uitmaakte of mijn zussen een dag of een jaar zouden krijgen, of de straf zou worden uitgevoerd of zou worden ingetrokken; ik zou blijven protesteren tegen deze duidelijke gijzeling van de families van politieke gevangenen en van martelaars die voor de vrijheid zijn gevallen. Eenmaal op dit pad zijnde, heb ik geen angst voor de dood; de dood zou mijn laatste rustplaats zijn.Ik wilde de stem zijn van allen die als familie al die jaren geleden hebben. Mijn zussen waren de aanleiding voor mij om de stem te zijn van Maryam and Reza Akbari Monfared , wier 4 broers en zussen 39 jaar geleden geëxecuteerd zijn en die thans in de gevangenis zitten omdat zij gerechtigheid eisen voor hen. Na acht jaar gevangenis zonder een dag erbuiten, is Maryam onlangs gedagvaard door de veiligheidsdiensten en dreigt zij weer een gevangenisstraf te krijgen. Alsof voor haar drie jonge dochters de schaduw van een unfaire straf van 15 jaar nog niet genoeg is.
Ik wilde de stem zijn van Fatemeh Mosanna die slechts 13 was toen ze voor het eerst gevangen zat, terwijl haar 3 broers werden geëxecuteerd.
Nu zitten zij en haar man Hasan Sadeghi beiden een gevangenisstraf van 15 jaar uit.
Ik wilde de stem zijn van Fariba Kamalabadi en Mahvash Sahriari die al 10 jaar in de gevangenis zitten en niet bij het trouwen van hun kinderen konden zijn.
Ik wilde de stem zijn van moeders in de gevangenis. Het vastzittende paar Elham Farahani en Adel Namimi, waarvan de zoon Shamim onlangs is vrijgelaten na 4 jaar gevangenisstraf.
Ik wilde de stem zijn van Azita Rafizadeh en haar man, Payman Koushky, wier 7 jarig kind, Bashir, zijn jeugd doorbrengt op weg tussen de Evin en deRajaishahr gevangenissen.

Ik wilde de stem zijn van de broers Mehdi en Hossein Honarmandi, die samen hun gevangenisstraf uitzitten. Als zij stromannen van de overheid zouden zijn, zouden zij nu zeker vrij zijn en zou het geluid van hun muziekinstrumenten de wereld overspoeld hebben.
Ik wilde de stem zijn van opgesloten echtparen. Afarin Neisari en Karen Vafadari, die samen gevangen zitten in de Evin gevangenis. Ook de stem van Arash en Golrokh. De moeder van Arash is gedood door veiligheidstroepen en Arash zit nu met Golrokh zijn lange straf uit onder de hoge plafonds van de Evin gevangenis.
Ik wilde de stem zijn van de familie Daneshpour. De stem van de ouders van Behnood Ramezani, die tot een gevangenisstraf zijn veroordeeld omdat zij er achter wilden komen waarom hun zoon was vermoord.
Ik wilde de stem zijn van Mansoureh Behkish die vragen ging stellen over de executie en de graven van haar 6 familieleden, en als antwoord een lange gevangenisstraf kreeg. Of van de familie Zeinali die vroeg: “Waar is onze zoon Saeed”, en daarop werden gearresteerd en gevangen gezet.
Ik wilde de stem zijn van onze moeder Shahnaz die zei: “”Jullie hebben mijn zoon vermoord. Laat nu alle politieke gevangenen vrij, in plaats van de daders van de moord op Mostafa te straffen.” Maar uiteindelijk werd zijzelf een politieke gevangene.
Ik wilde de stem zijn van Payman Arefi, waarvan de moeder en zuster buiten hun schuld zijn omgekomen bij een ongeval op weg naar hem. Of van de moeder van Mohsen Ghashghaii.
Ik wilde de stem zijn van Zanyar en Loghman Moradi. Zanyar zit nog liever gevangen zonder bezoek van zijn ouders dan de kwelling van zijn ouders te aanschouwen. Zo jong als hij is, brengt Zanyar verbitterd zijn dagen door met het zwaard van de executie boven hem.
Ik wilde de stem zijn van alle Koerdische gevangenen die moedig allerlei soorten van marteling en afgedwongen bekentenissen tegemoet gingen en uiteindelijk aan de galg eindigden om hun families te beschermen tegen de bedreigingen van de veiligheidsdiensten. De geliefde Dehghani broers, Shahram, Bahram en Hamed Ahmadi. Het is zo bitter te zien dat het aantal gearresteerden van de familie Hossein Panahi in Kurdistan met de dag groeit.
Ik wilde de stem zijn van Maryam Olangi, wier man Mohsen Dokmechi door nalatigheid van de officials in de gevangenis is gestorven. Nu zit Maryam in de gevangenis omdat ze aandacht vroeg voor de situatie van haar man.
Ik wilde de stem zijn van Shabnam en Farzad Madadzadeh, Jila Bani Yaghub en Bahman Amouyi, Nika en Nava Kholousi, Kayvan en Kamran Rahimian en Faran Hesami. De stem van Shamis Mohajer en Shahab Dehghan, van Parastou Forouhar en Masoumeh Dehghan, en de stem van Siamak en Bagher Namazi
die momenteel in isoleercellen verblijven.

Ik wilde de stem zijn van iedereen die door gebrek aan veiligheid na hun vrijlating het land heeft verlaten. Wie begrijpt beter de ontberingen van gedwongen vertrek dan zij die zijn gevlucht en hun families?
Ik wilde ook de stem zijn van de grafsteen van de moeder van de verbannen zanger Shahin Najafi’s, omdat die grafsteen in stukken geslagen is. Dit om aan te tonen dat niet alleen wij – critici, dissidenten en politieke gevangenen – maar ook onze familieleden gevaar lopen gearresteerd en gevangen genomen te worden, nog afgezien van alle dreigementen, beledigingen en druk die zij moeten ondergaan doordat hun geliefden vervolgd worden.
54 dagen geleden ben ik mijn hongerstaking gestart, waarbij ik niet nog meer druk op mijn lijdende celgenoten wilde leggen. En toch, al die dagen dat ik hunkerde naar een enkele druppel water, zag ik hen hevig overgeven, elke keer dat ik overgaf of misselijk was. Ik schaamde me dat zij getuige moesten zijn van mijn lijden. Hun protestkreten tegen het gebrek aan aandacht van de autoriteiten voor mijn conditie deed de muren van de afdeling trillen. Zij werden bedreigd en gestraft, maar lieten mij niet alleen. Ik buig vol respect naar ieder van hen.
Ik was 54 dagen in hongerstaking en mijn familie werd gekweld door me in fragiele conditie de trappen op en neer te zien lopen van het kantoor van de aanklager en de rechtbank, terwijl de officials me geen enkele aandacht schonken. Mijn familie stortte naast mij in, maar zij bleven bij me en werden mijn stem door hun moedige en unieke weerstand. Het Ministerie van Veiligheid bedreigde hen, maar zij hielden stand en bleven naast me staan. Ik kus mijn vaders vermoeide voeten en mijn moeders hand die voor me schreef. Ik kus mijn zusters betraande ogen die mij geen pijn wilden zien lijden ter wille van hen, terwijl zij het eigenlijk waren die om mij doelwit waren. Ik dank hen dat ze aan mijn zijde stonden.
Ja, ik wilde de stem van de stemlozen zijn,maar ik werd vermorzeld door de propaganda op het hoogtepunt van de verkiezingscampagne. Maar het waren jullie, het eerbare volk, die mijn stem werden en mijn familie ondersteunden. Ik ken jullie niet en zal jullie nooit kennen. Of de echte vrienden die altijd naast me gestaan hebben. Zonder jullie als doel, zou ik na 54 dagen nooit succesvol zijn geweest. Ik moet zeker vele mensen noemen, maar vanwege hun veiligheid kan ik dit niet doen.
54 lange dagen hebben niet mij,maar jullie doen zegevieren met jullie enorme ondersteuning, met jullie pennen, jullie schreeuwen, jullie huilen, jullie gedichten, liederen en schilderingen etc. Jullie hebben deze overwinning mogelijk gemaakt met wat voor middelen dan ook, wat een weldaad is voor ons allen.

Ik bedank ook alle mensenrechten organisaties.
Na 54 dagen hongerstaking wonnen jullie en ik in de uitspraak die mijn zussen gezuiverd heeft, en dit is slechts het begin. Dit is het begin van het opstaan tegen de vervolging en de kwelling van de families van martelaars en politieke gevangenen.
Met deze overwinning, behaald met jullie ondersteuning, beste vrienden en supporters, beëindig ik deze hongerstaking vandaag, 31 Mei 2017. En ik bedank jullie kameraden allen.
Met hoop op vrijheid,
Atena Daemi
31 Mei, 2017