Moeders van Laleh Park, waaronder moeders van de martelaren van de massamoord van 1988 op 30.000 politieke gevangenen in Iran, en moeders van de martelaren van de opstand in 2009 en van in recente jaren geëxecuteerde politieke gevangenen, hebben donderdag 31 augustus 2017 een verklaring uitgegeven waarin wordt opgeroepen tot berechting van de leiders van het Iraanse regime voor de massamoord op politieke gevangenen in de zomer van 1988.
Zij benadrukten in hun verklaring dat de enige weg om te komen tot vrijheid en democratie in Iran bestaat uit het voor de rechter brengen van de leiders en de uitvoerders van de massa executies op politieke gevangenen in de jaren 80 en van alle andere misdaden begaan door de leiders van het mullah regime.
De moeders van Laleh Park ondersteunden in hun verklaring ook de legitieme eisen van de politieke gevangenen in hongerstaking in de gevangenis van Gohardasht.Een deel van de verklaring luidt als volgt:
Op de 29ste gedenkdag van de massamoord op de politieke gevangenen in de zomer van 1988 zijn we bijna op het punt gekomen dat we een deel van de waarheid hebben kunnen achterhalen over de moorden op politieke gevangenen in de jaren 80, in het bijzonder de massamoord op gevangenen in de zomer van 1988; deze gevangenen waren tot een gevangenisstraf veroordeeld maar zijn later tot de doodstraf veroordeeld via processen achter gesloten deur die slechts enkele minuten duurden en waarop executie volgde…
Het recente rechtsgeding over de massamoord op politieke gevangenen in de jaren 80, aangespannen door 50 moeders en families van martelaren die in Khavaran in Iran begraven zijn en waarbij internationale organisaties en instituties betrokken zijn, is een kantelpunt in de zin dat families van politieke gevangenen nu in volle ernst betrokken zijn bij de kwestie van het ophelderen van de feiten en de reden waarom deze politieke gevangenen zijn vermoord.
Wij zijn een onafhankelijke stroming die tot doel heeft de stem van de aanklagers te laten horen die gerechtigheid nastreven in Iran en we zijn dan ook serieus bezig met het waarom en hoe van deze misdaden.
Wij weten zeer goed dat sommige groeperingen uit de eerste jaren deze misdaden om verschillende redenen wilden verzwijgen en geheim houden.
Alleen wanneer hun belangen stroken met deze kwestie stellen zij de vraag over het waarom van het doden van politieke gevangenen in 1988, niet om de feiten te achterhalen, maar om hun macht te continueren. Om hun doelen te bereiken misbruiken zij zelfs de getroffen families, maar geenszins om de waarheid over deze misdaden te achterhalen, omdat zij zelf, direct of indirect, betrokken waren of zijn bij het plegen van deze misdaden.
We weten ook zeer goed dat sommige van deze groeperingen en verwante stromingen uit de intellectuele elite of beïnvloed door agenten van de overheid, onder het mom van de noodzaak tot nationale verzoening, een tijdland de slogan “vergeven, maar niet vergeten” hebben uitgedragen.
Zich hierbij baserend op de veronderstelling dat vervolging van deze misdaden de ontwikkeling en de groei van de democratie zou ondermijnen, terwijl wij er juist getuige van zijn geweest dat het toedekken van het doden van politieke activisten in de jaren 80 heeft geleid tot het continueren van gevangenneming, marteling en executie van politieke en sociale activisten. Er gaat geen dag voorbij dat we niet getuige zijn van het monddood maken van de strijders voor vrijheid in en buiten de gevangenissen in Iran en dat zelfs individuele en georganiseerde burgeractivisten strijden voor hun meest elementaire rechten.
Het duidelijkste voorbeeld waarover de Islamitische Republiek verantwoording moet afleggen, is de levensbedreiging voor een aantal politieke gevangenen in de Gohardasht gevangenis in Karaj die in hongerstaking zijn voor hun meest elementaire rechten en uit protest tegen hun gedwongen verhuizing naar de maximale beveiligingshal.
We hebben een sterk geloof in het bereiken van vrijheid en democratie. Maar de enige weg hiernaartoe is de openbare en eerlijke berechting van de bedenkers en uitvoerders van de moord op politieke gevangenen in de jaren 80 en van alle andere misdaden begaan door officials van de Islamitische Republiek via oneerlijke processen, veelal achter gesloten deuren. Wij moeten de mensen duidelijk maken waarom en hoe deze misdaden zijn begaan, teneinde onze vrijheid te herwinnen en gerechtigheid te bewerkstelligen.
